بهترین روش های درمان توهم و هذیان

بلاگ

احتمالاً فکر می کنید توهمات مربوط به دیدن چیزهایی است که واقعاً وجود ندارند. اما چیزهای بیشتری از آن وجود دارد. این می تواند به این معنی باشد که شما چیزی را که وجود ندارد لمس کرده یا حتی بوی آن را احساس کنید. علل مختلف زیادی وجود دارد، این می تواند یک بیماری روانی به نام اسکیزوفرنی باشد، یک مشکل سیستم عصبی مانند بیماری پارکینسون، صرع یا موارد دیگر. اگر شما یا عزیزی دچار توهم هستید، به پزشک یا یک روانشناس مراجعه کنید. می توانید از درمان هایی استفاده کنید که به کنترل آنها کمک می کند. با ما همراه باشید تا شما را با بهترین روش های درمان توهم و هذیان آشنا کنیم.

توهم چیست؟

کلمه “توهم” از لاتین گرفته شده و به معنای “سرگردان ذهنی” است. توهم به عنوان “ادراک یک شی یا رویداد موجود” و “تجربیات حسی که ناشی از تحریک اندام های حسی مربوطه نیست” تعریف می شود. از نظر عامیانه، توهم شامل شنیدن، دیدن، احساس، بوییدن یا حتی چشیدن چیزهایی است که واقعی نیستند. توهمات شنوایی، که شامل شنیدن صداها یا سایر صداهایی است که منبع فیزیکی ندارند، رایج‌ترین نوع است. توهم اغلب در افراد مبتلا به بیماری های روانی، از جمله اسکیزوفرنی و اختلال دوقطبی رخ می دهد، اما برای تجربه توهم، لزوماً نیازی به بیماری روانی ندارید.

علت های رایج توهم و هذیان

توهمات اغلب ناشی از موارد زیر است:

• روانگسیختگی: بیش از 70 درصد از افراد مبتلا به این بیماری دچار توهمات بصری می شوند و 60 تا 90 درصد آنها صداها را می شنوند. اما برخی نیز ممکن است چیزهایی را که وجود ندارند بو کنند و بچشند.
• بیماری پارکینسون: تا نیمی از افرادی که به این بیماری مبتلا هستند گاهی اوقات چیزهایی را می بینند که وجود ندارند.
• بیماری آلزایمر: این بیماری باعث تغییراتی در مغز می شوند که می تواند توهم ایجاد کند. وقتی بیماری شما پیشرفته باشد ممکن است بیشتر اتفاق بیفتد.
• تومور مغزی: بسته به محل آن، می تواند باعث انواع مختلف توهم شود. اگر در ناحیه ای باشد که مربوط به بینایی است، ممکن است چیزهایی را ببینید که واقعی نیستند. همچنین ممکن است نقاط یا اشکال نور را مشاهده کنید. تومورها در برخی از قسمت های مغز می توانند باعث توهم های بویایی و چشایی شوند.

انواع اختلال هذیانی چیست؟

انواع مختلف اختلال هذیانی بر اساس موضوع اصلی هذیان های تجربه شده وجود دارد. انواع اختلال هذیانی عبارتند از:

• اروتومنیک: فردی با این نوع اختلال هذیانی معتقد است که شخص دیگری، اغلب فردی مهم یا مشهور، عاشق او است.
• بزرگوار: فرد مبتلا به این نوع اختلال هذیانی دارای بیش از حد احساس ارزش، قدرت، دانش یا هویت است. فرد ممکن است باور کند که استعداد بزرگی دارد یا به کشف مهمی دست یافته است.
• حسود: فرد مبتلا به این نوع اختلال هذیانی معتقد است که همسر یا شریک جنسی او خیانت می کند.
• تعقیب کننده: افراد مبتلا به این نوع اختلال هذیانی معتقدند که با آنها (یا نزدیکان آنها) بدرفتاری می شود، یا کسی از آنها جاسوسی می کند یا قصد آسیب رساندن به آنها را دارد. غیر معمول نیست که افراد مبتلا به این نوع اختلال هذیانی شکایات مکرری را به مراجع قانونی ارائه دهند.
• سوماتیک: فرد مبتلا به این نوع اختلال هذیانی معتقد است که دارای نقص جسمی یا مشکل پزشکی است.
• مخلوط شده: افراد مبتلا به این نوع اختلال هذیانی دارای دو یا چند نوع از هذیان های ذکر شده در بالا هستند.

چه چیزی باعث اختلال هذیانی می شود؟

مانند بسیاری از اختلالات روان پریشی، علت دقیق اختلال هذیانی هنوز مشخص نیست. با این حال، محققان در حال بررسی نقش عوامل مختلف ژنتیکی، بیولوژیکی و محیطی یا روانی هستند.

• ژنتیکی: این واقعیت که اختلال هذیانی در افرادی که دارای اعضای خانواده با اختلال هذیانی یا اسکیزوفرنی هستند شایع تر است، نشان می دهد که ممکن است یک عامل ژنتیکی در آن دخیل باشد. اعتقاد بر این است که مانند سایر اختلالات روانی، تمایل به ایجاد اختلال هذیانی ممکن است از والدین به فرزندان خود منتقل شود.
• بیولوژیکی: محققان در حال مطالعه این موضوع هستند که چگونه ناهنجاری های برخی از مناطق مغز در ایجاد اختلالات هذیانی دخیل هستند. عدم تعادل برخی از مواد شیمیایی در مغز، به نام انتقال دهنده های عصبی، نیز با ایجاد علائم هذیان ارتباط دارد. انتقال دهنده های عصبی موادی هستند که به سلول های عصبی مغز کمک می کنند تا پیام ها را به یکدیگر ارسال کنند. عدم تعادل در این مواد شیمیایی می تواند در انتقال پیام ها اختلال ایجاد کرده و منجر به بروز علائم شود.
• محیطی/ روانی: شواهد نشان می دهد که اختلال هذیانی می تواند در اثر استرس ایجاد شود. سوء مصرف الکل و مواد مخدر نیز ممکن است به این بیماری کمک کند. به نظر می رسد افرادی که تمایل به منزوی شدن دارند، مانند مهاجران یا افرادی که بینایی و شنوایی ضعیفی دارند، بیشتر در معرض ابتلا به اختلال هذیانی هستند.

بهترین روش های درمان توهم و هذیان

درمان توهم و هذیان اغلب شامل دارو و روان درمانی (نوعی مشاوره) است. با این حال، اختلال هذیانی در برابر درمان تنها با دارو بسیار مقاوم است. افرادی که علائم شدید دارند یا در معرض آسیب رساندن به خود یا دیگران هستند، ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشند تا شرایط تثبیت شود.

• روان درمانی

روان درمانی اولین درمان توهم و هذیان است. این یک محیط امن را برای بیماران فراهم می کند تا علائم خود را مورد بحث قرار دهند، در حالی که نگرش ها و رفتارهای سالم تر و کاربردی تر را تشویق می کند. اگر از این اختلال رنج می برید با کارشناسان ما در کلینیک پیروزی ارتباط برقرار نمایید. متخصصین ما در تمامی روز های هفته بصورت 24 ساعته آماده خدمات رسانی به شما عزیزان هستند.

درمان های مختلف روانی اجتماعی می تواند به مشکلات رفتاری و روانی مرتبط با اختلال هذیانی کمک کند. از طریق درمان، بیماران همچنین می توانند یاد بگیرند که علائم خود را کنترل کنند، علائم هشداردهنده اولیه عود را شناسایی کرده و یک برنامه پیشگیری از عود ایجاد کنند. درمان های روانی اجتماعی شامل موارد زیر است:

روان درمانی فردی می تواند به درمان توهم و هذیان کمک کند تا فرد تفکر اساسی تحریف شده را بشناسد و تصحیح کند.

درمان شناختی رفتاری (CBT) به فرد کمک می کند تا الگوها و رفتارهای فکری را که منجر به احساسات آزاردهنده می شود، تشخیص دهد و تغییر دهد.

خانواده درمانی می تواند به خانواده ها در برخورد موثرتر با عزیزی که دچار اختلال هذیان است، کمک کند و آنها را قادر سازد تا به فرد کمک کنند.

• داروها

داروهای اولیه ای که برای درمان توهم و هذیان استفاده می شود، ضد روان پریشی نامیده می شوند. داروها شامل موارد زیر است:

داروهای ضد روان پریشی معمولی، که به آنها نورولپتیک نیز گفته می شود، از اواسط دهه 1950 برای درمان اختلالات روانی استفاده می شود. این داروها با مسدود کردن گیرنده های دوپامین در مغز عمل می کنند. دوپامین یک انتقال دهنده عصبی است که تصور می شود در ایجاد توهم نقش دارد. داروهای ضد روان پریشی متداول شامل کلرپرومازین (تورازین®)، فلوفنازین (پرولیکسین®)، هالوپریدول (هالدولی®)، تیوتیکسن (ناوان®)، تری فلوپرازین (استلازین®)، پرفنازین (تریلافون®) و تیوریدازین (ملاریلی®) است.

به نظر می رسد داروهای جدیدتر که داروهای ضد روان پریشی غیرطبیعی نامیده می شوند در درمان علائم اختلال هذیان موثرتر باشند. این داروها با مسدود کردن گیرنده های دوپامین و سروتونین در مغز عمل می کنند. سروتونین دیگر انتقال دهنده های عصبی است که تصور می شود در اختلال هذیانی دخیل است. این داروها شاملrisperidone (Risperdal®)   ،clozapine (Clozaril®) ،quetiapine (Seroquel®) زیپراسیدون (Geodon®) و اولانزاپین (Zyprexa®) است.

داروهای دیگری که ممکن است برای درمان اختلال هذیان استفاده شود شامل آرامبخش و داروهای ضد افسردگی است که برای درمان استرس و اضطراب استفاده می شوند. اگر فرد دارای اضطراب بسیار زیاد و یا مشکلات خواب باشد ممکن است از آرامبخش استفاده شود. داروهای ضد افسردگی ممکن است برای درمان افسردگی استفاده شود، که اغلب در افراد مبتلا به اختلال هذیان رخ می دهد.